Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/09/2011
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΟΥΤΣΗ
Ζούμε στιγμές επικίνδυνες, με την πραγματική σημασία της λέξης, καθώς βιώνουμε τα πιο έντονα παρακμιακά φαινόμενα μιας σύγχρονης Πομπηίας του δικομματικού πολιτικού συστήματος. Ο, εμφυλιοπολεμικών τόνων, λόγος κυβερνητικών στελεχών και λειτουργών των μίντια συνιστά στην καλύτερη περίπτωση μια προσπάθεια συνειδητού αποπροσανατολισμού από την ουσιαστική αντιπαράθεση στο έδαφος των ανάλγητων πολιτικών που ψηφίζονται και επιχειρείται να εφαρμοστούν.
Είναι ταυτόχρονα, αυτή η άθλια, γεμάτη ψέματα και οριακά εκφοβιστική ρητορεία μια πρόκληση προς την κοινωνία για να προκληθούν αλλεπάλληλα σοκ, για να συντηρηθούν «αυτόματοι» κοινωνικοί ανταγωνισμοί, για να συντριβούν οι εστίες πολιτικής σύγκλισης και κοινωνικής αλληλεγγύης.
Είναι, τέλος, άκρως επικίνδυνη αυτή η εμφυλιοπολεμική ρητορεία γιατί αποτελεί τη μήτρα για τη στήριξη του δικομματισμού και του παραπαίοντος πολιτικού του προσωπικού ως ακραίου νεοφιλελεύθερου και «εθνοσωτήριου» πυλώνα, που θα επιχειρήσει να εκφράσει μεσομακροπρόθεσμα με όρους τυπικής κοινοβουλευτικής εξουσίας τα πιο στενά και σημαντικά συμφέροντα των δυνάμεων του κεφαλαίου με ανυπολόγιστο τίμημα για τις δυνάμεις της εργασίας.
Αντί να ζητάνε κάθε μέρα συγγνώμη, αντί να κρύβουν το πρόσωπό τους μπροστά στα απίστευτα νούμερα της επίσημης ύφεσης, της επίσημης ανεργίας και των επίσημων και ανεπίσημων λουκέτων στα μαγαζιά, αντί να συνομολογούν, ως υπόθεση εργασίας μπορεί κανείς πλέον να το αναφέρει, την ανάγκη ριζικής στροφής στη μέχρι τώρα στρατηγική και πολιτική των Μνημονίων, αντί έστω ως ένδειξη αδυναμίας και αποδοχής του «λάθους» να προκηρύξουν άμεσα εκλογές, έχουν ξεχυθεί στους δρόμους και στα «βήματα» της Βουλής, των καναλιών, της ΔΕΘ και επιχειρηματολογούν ανενδοίαστα υπέρ του δήθεν μονόδρομου της πολιτικής τους, επιβάλλοντας, ταυτόχρονα, συνεχώς, νέα πακέτα με άκρως οδυνηρές κοινωνικές επιπτώσεις για τον λαό.
Μέτρα και αλλαγές που όλοι πλέον γνωρίζουν και συνομολογούν ότι δεν οδηγούν στη θεραπεία, αλλά στην όξυνση ακόμα και των, όποιων, υπαρκτών προβλημάτων για το έλλειμμα και τη διαχείριση του χρέους. Επίσης, πλέον, όλοι αντιλαμβάνονται, ότι τόσο η εμμονή της κυβέρνησης Παπανδρέου - Βενιζέλου όσο και η απαίτηση για άτεγκτη εφαρμογή των «υπεσχημένων» που πιεστικά διατυπώνεται - ανά δόση - από την ηγεσία της Ε.Ε. συνιστούν μια ευθεία ομολογία για το ότι τα οικονομικά μέτρα και οι «διαρθρωτικές αλλαγές» αποτελούν πολιτική έκφραση της θετικής προκατάληψης για να ευνοηθούν, σε συνθήκες κρίσης, τα μεγάλα εγχώρια και τα διεθνή – ευρωπαϊκά οικονομικά συμφέροντα.
Επί ενάμιση χρόνο και πλέον η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ηγεσία της Ν.Δ., που γι' αυτό το θέμα «δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της», αρνούνται την αναγνώριση ενός γεγονότος, δηλαδή ότι το χρέος της χώρας δεν είναι διαχειρίσιμο. Αγνοούν, συνειδητά, ακριβώς επειδή αναδεικνύει και τις ιστορικές ευθύνες των δικών τους διαχρονικών, κυβερνητικών οικονομικών επιλογών, ότι μεγάλο μέρος του χρέους είναι επαχθές. Αποσιωπούν, επίσης, ότι το «ελληνικό πρόβλημα» με τις όποιες ιδιαιτερότητές του δεν αποτελεί παρά μία πλευρά του πολύ οξυμμένου και του πολύ σύνθετου προβλήματος της κρίσης των ευρωπαϊκών χωρών μέσα σε συνθήκες παρατεινόμενης, συστημικής, διεθνούς κρίσης.
Έθεσαν λοιπόν αξιωματικά, έξω από την ατζέντα οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης, αλλά και πλαισίου δυνατής διεθνούς συνεργασίας, το κεντρικό ζήτημα, που πράγματι θα συνιστούσε «κόκκινη γραμμή», της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και της ριζικής αναδιαμόρφωσης της αρχιτεκτονικής της Ε.Ε., με ισχυρό κοινωνικό πρόσημο, αντί της συνειδητής υποταγής στις αντικοινωνικές επιταγές των αγορών και των οίκων που τις «μεταφράζουν πολιτικά» σε προγράμματα «αυτοσυγκράτησης», δηλαδή διαρκούς λιτότητας, οι σημερινές πολιτικές ελίτ ιδιαίτερα του κεντροευρωπαϊκού άξονα της Ευρωζώνης.
Χωρίς αυτή την καθαρή οριοθέτηση, που θα δημιουργούσε έγκαιρα μια θετική κίνηση προοδευτικής αλληλεγγύης και εναλλακτικής προοπτικής ως προς τις προτεινόμενες, ηγεμονικές σήμερα ακόμη, πολιτικές, είναι σαφές, γιατί π.χ. η περίφημη απόφαση της 21ης Ιουλίου, για την οποία αναιδώς θριαμβολόγησε ο Έλληνας πρωθυπουργός, δεν επρόκειτο και δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ακριβώς γιατί μόνο εμμέσως και αισχυντηλά, μόνο σε ελάχιστο ποσοστό και με πλήρη αδυναμία συνεννόησης των οικονομικών παραγόντων και συντελεστών που θα την υλοποιούσαν, τέθηκαν πλευρές ενός -με το αζημίωτο- «κουρέματος».
Έτσι, τώρα, η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση που ζητάει όλο και πιο χλιαρά μια «άλλη χημεία» για τα μέτρα ενώ εγκρίνει την πλειοψηφία των μέτρων και των νομοσχεδίων που φέρνει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, οδηγούνται στην εφαρμογή όλο και πιο ανάλγητων οικονομικών μέτρων και ενσωματώνονται, για να τα υπερασπιστούν, σε μια πρωτοφανή ακροδεξιάς έμπνευσης ιδεολογική μετάλλαξη με σαφές αντιαριστερό και πολύ-πολύ θολό πρόσημο, κυριολεκτικά προσχηματικό, για τυπική κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Έχοντας, πλέον, αποχωρήσει από τις γραμμές της υπεράσπισης του Συντάγματος «δείχνουν» ως ηττημένους εκ προοιμίου όσους υπερασπίζονται την τήρησή του, ανάμεσά τους στοχοποιούν τις δυνάμεις της αριστεράς, μιλάνε για γραμμή Μαζινό, ενώ οι ίδιοι προβάρουν τα ρούχα των διοικητών των πάντσερ, που έρχονται να σώσουν (!) την πατρίδα μέσω Αρδενών...
Ζούμε στιγμές επικίνδυνες, με την πραγματική σημασία της λέξης, καθώς βιώνουμε τα πιο έντονα παρακμιακά φαινόμενα μιας σύγχρονης Πομπηίας του δικομματικού πολιτικού συστήματος. Ο, εμφυλιοπολεμικών τόνων, λόγος κυβερνητικών στελεχών και λειτουργών των μίντια συνιστά στην καλύτερη περίπτωση μια προσπάθεια συνειδητού αποπροσανατολισμού από την ουσιαστική αντιπαράθεση στο έδαφος των ανάλγητων πολιτικών που ψηφίζονται και επιχειρείται να εφαρμοστούν.
Είναι ταυτόχρονα, αυτή η άθλια, γεμάτη ψέματα και οριακά εκφοβιστική ρητορεία μια πρόκληση προς την κοινωνία για να προκληθούν αλλεπάλληλα σοκ, για να συντηρηθούν «αυτόματοι» κοινωνικοί ανταγωνισμοί, για να συντριβούν οι εστίες πολιτικής σύγκλισης και κοινωνικής αλληλεγγύης.
Είναι, τέλος, άκρως επικίνδυνη αυτή η εμφυλιοπολεμική ρητορεία γιατί αποτελεί τη μήτρα για τη στήριξη του δικομματισμού και του παραπαίοντος πολιτικού του προσωπικού ως ακραίου νεοφιλελεύθερου και «εθνοσωτήριου» πυλώνα, που θα επιχειρήσει να εκφράσει μεσομακροπρόθεσμα με όρους τυπικής κοινοβουλευτικής εξουσίας τα πιο στενά και σημαντικά συμφέροντα των δυνάμεων του κεφαλαίου με ανυπολόγιστο τίμημα για τις δυνάμεις της εργασίας.
Αντί να ζητάνε κάθε μέρα συγγνώμη, αντί να κρύβουν το πρόσωπό τους μπροστά στα απίστευτα νούμερα της επίσημης ύφεσης, της επίσημης ανεργίας και των επίσημων και ανεπίσημων λουκέτων στα μαγαζιά, αντί να συνομολογούν, ως υπόθεση εργασίας μπορεί κανείς πλέον να το αναφέρει, την ανάγκη ριζικής στροφής στη μέχρι τώρα στρατηγική και πολιτική των Μνημονίων, αντί έστω ως ένδειξη αδυναμίας και αποδοχής του «λάθους» να προκηρύξουν άμεσα εκλογές, έχουν ξεχυθεί στους δρόμους και στα «βήματα» της Βουλής, των καναλιών, της ΔΕΘ και επιχειρηματολογούν ανενδοίαστα υπέρ του δήθεν μονόδρομου της πολιτικής τους, επιβάλλοντας, ταυτόχρονα, συνεχώς, νέα πακέτα με άκρως οδυνηρές κοινωνικές επιπτώσεις για τον λαό.
Μέτρα και αλλαγές που όλοι πλέον γνωρίζουν και συνομολογούν ότι δεν οδηγούν στη θεραπεία, αλλά στην όξυνση ακόμα και των, όποιων, υπαρκτών προβλημάτων για το έλλειμμα και τη διαχείριση του χρέους. Επίσης, πλέον, όλοι αντιλαμβάνονται, ότι τόσο η εμμονή της κυβέρνησης Παπανδρέου - Βενιζέλου όσο και η απαίτηση για άτεγκτη εφαρμογή των «υπεσχημένων» που πιεστικά διατυπώνεται - ανά δόση - από την ηγεσία της Ε.Ε. συνιστούν μια ευθεία ομολογία για το ότι τα οικονομικά μέτρα και οι «διαρθρωτικές αλλαγές» αποτελούν πολιτική έκφραση της θετικής προκατάληψης για να ευνοηθούν, σε συνθήκες κρίσης, τα μεγάλα εγχώρια και τα διεθνή – ευρωπαϊκά οικονομικά συμφέροντα.
Επί ενάμιση χρόνο και πλέον η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ηγεσία της Ν.Δ., που γι' αυτό το θέμα «δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της», αρνούνται την αναγνώριση ενός γεγονότος, δηλαδή ότι το χρέος της χώρας δεν είναι διαχειρίσιμο. Αγνοούν, συνειδητά, ακριβώς επειδή αναδεικνύει και τις ιστορικές ευθύνες των δικών τους διαχρονικών, κυβερνητικών οικονομικών επιλογών, ότι μεγάλο μέρος του χρέους είναι επαχθές. Αποσιωπούν, επίσης, ότι το «ελληνικό πρόβλημα» με τις όποιες ιδιαιτερότητές του δεν αποτελεί παρά μία πλευρά του πολύ οξυμμένου και του πολύ σύνθετου προβλήματος της κρίσης των ευρωπαϊκών χωρών μέσα σε συνθήκες παρατεινόμενης, συστημικής, διεθνούς κρίσης.
Έθεσαν λοιπόν αξιωματικά, έξω από την ατζέντα οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης, αλλά και πλαισίου δυνατής διεθνούς συνεργασίας, το κεντρικό ζήτημα, που πράγματι θα συνιστούσε «κόκκινη γραμμή», της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και της ριζικής αναδιαμόρφωσης της αρχιτεκτονικής της Ε.Ε., με ισχυρό κοινωνικό πρόσημο, αντί της συνειδητής υποταγής στις αντικοινωνικές επιταγές των αγορών και των οίκων που τις «μεταφράζουν πολιτικά» σε προγράμματα «αυτοσυγκράτησης», δηλαδή διαρκούς λιτότητας, οι σημερινές πολιτικές ελίτ ιδιαίτερα του κεντροευρωπαϊκού άξονα της Ευρωζώνης.
Χωρίς αυτή την καθαρή οριοθέτηση, που θα δημιουργούσε έγκαιρα μια θετική κίνηση προοδευτικής αλληλεγγύης και εναλλακτικής προοπτικής ως προς τις προτεινόμενες, ηγεμονικές σήμερα ακόμη, πολιτικές, είναι σαφές, γιατί π.χ. η περίφημη απόφαση της 21ης Ιουλίου, για την οποία αναιδώς θριαμβολόγησε ο Έλληνας πρωθυπουργός, δεν επρόκειτο και δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ακριβώς γιατί μόνο εμμέσως και αισχυντηλά, μόνο σε ελάχιστο ποσοστό και με πλήρη αδυναμία συνεννόησης των οικονομικών παραγόντων και συντελεστών που θα την υλοποιούσαν, τέθηκαν πλευρές ενός -με το αζημίωτο- «κουρέματος».
Έτσι, τώρα, η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση που ζητάει όλο και πιο χλιαρά μια «άλλη χημεία» για τα μέτρα ενώ εγκρίνει την πλειοψηφία των μέτρων και των νομοσχεδίων που φέρνει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, οδηγούνται στην εφαρμογή όλο και πιο ανάλγητων οικονομικών μέτρων και ενσωματώνονται, για να τα υπερασπιστούν, σε μια πρωτοφανή ακροδεξιάς έμπνευσης ιδεολογική μετάλλαξη με σαφές αντιαριστερό και πολύ-πολύ θολό πρόσημο, κυριολεκτικά προσχηματικό, για τυπική κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Έχοντας, πλέον, αποχωρήσει από τις γραμμές της υπεράσπισης του Συντάγματος «δείχνουν» ως ηττημένους εκ προοιμίου όσους υπερασπίζονται την τήρησή του, ανάμεσά τους στοχοποιούν τις δυνάμεις της αριστεράς, μιλάνε για γραμμή Μαζινό, ενώ οι ίδιοι προβάρουν τα ρούχα των διοικητών των πάντσερ, που έρχονται να σώσουν (!) την πατρίδα μέσω Αρδενών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου