Όσοι έχουν στοιχειωδώς ασχοληθεί με το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων, δεν μπορεί παρά να διαπιστώνουν δυο πράγματα:
1. Ο μέχρι σήμερα τρόπος διαχείρισης τους, φόρτωμα όλων στις σκουπιδιάρες και εναπόθεση τους στη χωματερή της Φυλής, έχει ουσιαστικά κλείσει τον κύκλο του.
2. Βρισκόμαστε μπροστά στην επιτακτική ανάγκη να βρεθεί νέος, σύγχρονος και αποτελεσματικός τρόπος διαχείρισης.
Η ευρύτερη ριζοσπαστική Αριστερά, ασχολούμενη δεκαετίες με την λύση του προβλήματος όχι μόνο έχει επεξεργαστεί προτάσεις, αλλά βλέπει και σε Δήμους που ασκεί με ευρύτερες δυνάμεις διοίκηση πχ στην Ελευσίνα, οι προτάσεις αυτές να βρίσκουν και πρακτική εφαρμογή.
Μιλώντας λοιπόν όχι στον αέρα, αλλά επί εφαρμοσμένης πολιτικής, η λύση του συγκεκριμένου προβλήματος συνδέεται με δυο παράγοντες:
Με την μείωση της συνολικής ποσότητας των απορριμμάτων που μπορεί να φτάσει από 70% έως και 90%, αφήνοντας ως υπόλοιπο ένα 30% έως 10%, να οδηγηθεί είτε σε ΧΥΤΥ είτε για καύση.
Η μείωση αυτή μπορεί στα πλαίσια ενοτήτων συνεργαζομένων Δήμων να επιτευχτεί με την ανάληψη ευθύνης από τους ίδιους τους πολίτες για όλο το ‘πακέτο’ μιας νέας διαχείρισης των απορριμμάτων.
Από την πρόληψη, την επανάκτηση, την επαναχρησιμοποίηση, την διαλογή στην πηγή, την ανακύκλωση, την κομποστοποίηση, μέχρι την υγειονομική ταφή η την καύση της ελάχιστης ποσότητας υπολειμμάτων.
Απαιτούνται επίσης σχεδιασμοί για την επεξεργασία των επικίνδυνων, των τοξικών η των ειδικών βιομηχανικών αποβλήτων αντί να πετιούνται στην χωματερή η στα δάση, όπως και άλλων πχ των νοσοκομειακών κοκ.
Η πρόταση αυτή, που μπορεί να τύχει και ευρύτερης διακομματικής στήριξης, εάν την υιοθετούσε και την προωθούσε πολιτικά η Κυβέρνηση, σταδιακά θα είχε στο Λεκανοπέδιο της Αττικής τα έξης αποτελέσματα:
Οι περίπου 7.000 t που οδηγούνται καθημερινά στον ΧΥΤΑ Φυλής θα γίνονται μόλις 700 t, όποτε η συζήτηση θα γινόταν σε διαφορετική βάση.
Άρα το πρόβλημα ξεκινά από την διαμόρφωση Κυβερνητικών πολιτικών, εντάσσοντας σε αυτές τους Δήμους, τις επιχειρήσεις, τα 5.οοο.οοο των κάτοικων του Λεκανοπεδίου της Αττικής, τους πάντες.
Εάν η Κυβέρνηση είχε την πρόθεση να εφαρμόσει ένα τέτοιο σχέδιο για την διαχείριση των απορριμμάτων θα έβρισκε πάρα πολλούς συμμάχους.
Όπως βρήκε η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το καλοκαίρι του 1991 όταν υποχρεώθηκε εξ’ αιτίας της λειψυδρίας να κάνει περικοπές στο νερό, δίνοντας στο τέλος εφαρμογής του σχεδίου συγχαρητήρια που τόσοι άνθρωποι (5.οοο.οοο), σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα (τέσσερις μήνες), περιόρισαν την κατανάλωση νερού (Κυβερνητικός στόχος).
Ανεξάρτητα εάν στη συνέχεια αξιοποίησε ακόμα και την λειψυδρία, ώστε να προωθήσει πολιτικές ιδιωτικοποίησης του νερού.
Η Κυβέρνηση όμως, παρά τα παχιά λόγια περί πράσινης ανάπτυξης, επιλέγοντας πολιτικές της σχολής ΦΡΙΝΤΜΑΝ, δηλαδή κάνοντας και το σκουπίδι μπίζνα, προωθεί την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης τους.
Εξ’ ου και η δημιουργία εργοστασίων βιοξήρανσης, ρίχνοντας όλα στην πυρά, ώστε όπως λέει να γλυτώσουμε από τα σκουπίδια, αδιαφορώντας για τις ζημιές που θα υποστεί το περιβάλλον, η υγεία των πολιτών αλλά και οι τσέπες τους αφού θα ανέβει το κόστος διαχείρισης τους.
Επειδή δε δυσκολεύεται να εφαρμόσει αυτή την πολιτική, αφού η σκυτάλη των αγώνων περνά από την Φυλή στην Κερατέα και στο Γραμματικό, εφευρίσκει διάφορα, τελείως αποπροσανατολιστικά από την ουσία τους θέματος επιχειρήματα.
Το προσφιλέστερο που ακούμε όλα αυτά τα χρονιά και από όλες τις Κυβερνήσεις είναι πως ‘κανένας δεν θέλει τα σκουπίδια στην αυλή του’.
Λάθος, γιατί Δήμοι στη Δυτική Αττική κομματικής επιρροής του ΠΑΣΟΚ, ‘φιλοξενούν επί δεκαετίες τα σκουπίδια των άλλων στις δικές τους αυλές’, φυσικά με το αζημίωτο των αντισταθμιστικών οφελών…..
Άρα αυτό δεν είναι ακριβές, όπως επίσης δεν είναι πως στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει ότι γίνεται στην ‘Ευρώπη’, απλούστατα γιατί στην Ευρώπη υπάρχουν κεντρικές πολιτικές, αλλά και υποδομές βασισμένες στον τρόπο διαχείρισης των απορριμμάτων που αρχικά περιγράψαμε.
Επειδή δε ο μόνος τρόπος να υποχρεωθεί η Κυβέρνηση να πάει σε αυτή την κατεύθυνση είναι η πίεση, το πρόβλημα έχει ευρύτερες διαστάσεις.
Σχετίζεται δηλαδή με την πάλη και τα αιτήματα μιας σειράς επιτροπών και Δημοτικών φορέων που έχουν δημιουργηθεί, με κοινό σημείο αναφοράς τους την διαχείριση των απορριμμάτων.
Ο αγώνας αυτών των επιτροπών και των κινημάτων που αναπτύσσονται, για να έχει αποτελέσματα χρειάζεται να στοχεύει σε δυο κατευθύνσεις:
Στην άρνηση εφαρμογής του υπάρχοντος περιφερειακού σχεδιασμού και στην προώθηση εναλλακτικού τρόπου διαχείρισης των απορριμμάτων.
Οι δυο αυτοί στόχοι πρέπει ταυτόχρονα να προβάλλονται, γιατί ακόμα και εάν κλείσει η χωματερή στη Φυλή η δεν γίνουν ΧΥΤΑ η ΧΥΤΥ στην Κερατέα και στο Γραμματικό, αυτό δεν σημαίνει λύση του προβλήματος.
Εάν δεν υπερισχύσει ως κεντρικό αίτημα όλων αυτών των προσπαθειών η αλλαγή του τρόπου διαχείρισης των απορριμμάτων, ώστε η Κυβέρνηση να προσανατολίσει σε αυτή την κατεύθυνση ένα νέο περιφερειακό σχεδιασμό, ούτε οι κάτοικοι της Δυτικής Αττικής, της Κερατέας, του Γραμματικού, τα 5.000.000 του λεκανοπέδιου Αττικής, το περιβάλλον, ούτε ασφαλώς η τοπική αυτοδιοίκηση θα βγουν κερδισμένοι.
Αντίθετα η διαμόρφωση εκ μέρους αυτών των συλλογικοτήτων κοινών θέσεων και δράσεων, ισορροπώντας ανάμεσα στις εύλογες μαζικές αντιδράσεις που εδράζονται στα δίκαια ‘όχι’ και στις προτάσεις για εναλλακτική διαχείριση των απορριμμάτων, είναι δυνατό να πιέσει αποτελεσματικά την Κυβέρνηση.
Διαφορετικά η Κυβέρνηση, σε συνεργασία με την Πλειοψηφία της Περιφέρειας που κάνει πως δεν καταλαβαίνει, εκβιάζοντας με το πραγματικό πρόβλημα ‘τι θα κάνουμε τα σκουπίδια’, θα προωθήσει ευκολότερα την πολιτική της.
Ανεξάρτητα εάν επί της ουσίας θα εργάζεται για την ιδιωτικοποίηση και αυτού του, κρίσιμου για την υγεία των πολιτών κοινωνικού τομέα, προς όφελος της οικονομικής διαπλοκής με τους εθνικούς κατασκευαστές.
Αφήνοντας σε όλους τους υπόλοιπους από μια επιτροπή διαμαρτυρίας, που από ένα σημείο και ύστερα δεν θα έχει και κανένα λόγο ύπαρξης.
ΒΟΥΤΣΗΣ ΝΙΚΟΣ Περιφερειακός σύμβουλος Αττικής
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ Πρ. Νομ. Σύμβουλος Δυτικής Αττικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου