Γράφει ο Νίκος Τσιαντός
Σε λίγες ημέρες μας αποχαιρετά το 2010, παίρνοντας στις αποσκευές του πολλές από τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Το 2010 ήταν δυστυχώς η χρονιά που για πρώτη φορά μειώθηκαν ονομαστικά οι μισθοί, τα μεροκάματα, οι συντάξεις, και καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Στο διάβα του, ο χρόνος που φεύγει, παίρνει μαζί του το κλείσιμο πολλών μικρών καταστημάτων και επιχειρήσεων, ενώ αφήνει χωρίς δουλειά χιλιάδες εργαζομένους.
Βεβαίως πολλοί οικονομολόγοι εκτιμούν ότι το 2010 ήταν μόνο η αρχή και ότι τα χειρότερα έρχονται μέσα στο νέο έτος, καθώς το ασφυκτικό Μνημόνιο δεν αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας και διεξόδου από την κρίση. Η πλειοψηφία των πολιτών, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, είναι όχι μόνο απλά απαισιόδοξη, αλλά βρίσκεται πλέον στα όρια της κατάθλιψης.
Οι κυβερνώντες, σε συμμαχία με τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, προσπαθούν να μας πείσουν -και το έχουν καταφέρει σε ένα μεγάλο βαθμό- ότι η προσφυγή της Χώρας μας στο Δ.Ν.Τ. και η υπογραφή του συγκεκριμένου επαχθούς Μνημονίου ήταν μονόδρομος για την αποφυγή της χρεοκοπίας, αφού καμία άλλη λύση δεν υπήρχε. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Χώρα μας θα λύσει το δημοσιονομικό της πρόβλημα με τη μείωση των δημοσίων κοινωνικών δαπανών και όχι με την αύξηση των εσόδων.
Προσκολλημένοι σε αυτό το δόγμα μειώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις (ακόμα και των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων χωρίς καμία διάκριση), και συγχωνεύουν σχολεία και νοσοκομεία στο όνομα του περιορισμού της δήθεν σπατάλης. Καταφεύγουν (κυβερνώντες και ΜΜΕ) στην κατασυκοφάντηση ολόκληρων κλάδων εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, προβάλλοντας επιλεκτικά μόνο αυτούς που έπαιρναν υψηλούς μισθούς και μπόνους, αγνοώντας ότι ακόμα κι αυτά καθιερώθηκαν από τους ίδιους που κυβερνούσαν τόσα χρόνια. Σπέρνουν τη διχόνοια μεταξύ των εργαζομένων στρέφοντας τους μεν ενάντια στους άλλους για να κρατήσουν με αυτό τον τρόπο στο απυρόβλητο τους κύριους υπευθύνους της κρίσης που είναι οι γνωστοί πλέον μιζαδόροι, οι φοροκλέπτες, αυτοί που δημιούργησαν αμύθητες περιουσίες από τα κλεμμένα, οι μεγάλες επιχειρήσεις που φοροδιαφεύγουν παρανόμως ή και νομίμως (φοροαπαλλαγές, παραγραφή χρεών κλπ), οι τοκογλύφοι τραπεζίτες, προσπαθώντας να μας πείσουν πως η μοναδική λύση για την αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας μας είναι η προσωπική χρεοκοπία του καθενός μας.
(Κι όμως, η ίδια η ζωή έχει αποδείξει ότι στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε η κύρια αντίθεση δεν είναι αυτή μεταξύ των κλάδων των εργαζομένων, αλλά εκείνη μεταξύ της εργασίας και του κεφαλαίου, το οποίο όποτε τα βρει σκούρα καταφεύγει στη Μακιαβελική λογική του «διαίρει και βασίλευε» για να διασπάσει κάθε μέτωπο πάλης εναντίον του).
Μέχρι την τελευταία στιγμή προτού να υπογράψουμε το Μνημόνιο, η Αριστερά δήλωνε μέσα και έξω από τη βουλή ότι η πατρίδα μας δεν μπορεί να αποπληρώσει αυτό το υπέρογκο χρέος με τα δυσβάσταχτα επιτόκια δανεισμού, ζητώντας επιτακτικά επαναδιαπραγμάτευση για την επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής του, την μείωση των επιτοκίων δανεισμού μας και την διαγραφή μέρους των τόκων για εκείνο το τμήμα του χρέους για το οποίο έχουμε ήδη ως χώρα αποπληρώσει και το κεφάλαιο αλλά και μέρος των τόκων προς τους δανειστές μας. Τότε βέβαια δεν ήθελαν καν να συζητήσουν τέτοιες «εξωπραγματικές» όπως τις χαρακτήριζαν προτάσεις, ενώ τώρα γίνεται ολοένα και περισσότερο εμφανές ότι βαδίζουν γοργά προς αυτή την συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μέχρι την τελευταία στιγμή η Αριστερά (η οποία ευθύνεται βέβαια για το γεγονός ότι δεν κατάφερε να έχει μία ενιαία και δυνατή φωνή), τους ζητούσε να απαιτήσουν την έκδοση ευρωομόλογου και τον απευθείας δανεισμό από την Ε.Κ.Τ, ταυτόχρονα με τη δημιουργία μετώπου με τις χώρες του Νότου που έχουν κι αυτές ανάλογα δημοσιονομικά προβλήματα. Τότε όλα ήταν ανέφικτα, ενώ τώρα τα βρίσκουν ως λύσεις μπροστά τους.
Επομένως γίνεται πλέον φανερό ότι οι άλλοι δρόμοι πράγματι υπήρχαν, αλλά συνειδητά δεν τους ακολούθησαν προκειμένου να υπερασπίσουν μέχρι «τελευταίας ρανίδας» το νεοφιλελεύθερο δόγμα και τις επιταγές του κεφαλαίου.
Μπαίνοντας λοιπόν στο νέο χρόνο, και για να μην μας γίνει αυτός ο χειρότερος εφιάλτης, οφείλουμε πρωτίστως όλοι εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας, να αφυπνιστούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι θα υπάρξει πράγματι ελπίδα και διέξοδος σωτηρίας μόνο αν σηκωθούμε επιτέλους από τον καναπέ μας και αντιδράσουμε, αγωνιστούμε, διεκδικήσουμε.
Ναι, το Μνημόνιο μπορεί να είναι πια νόμος του κράτους, αλλά κάτω από την πίεση του λαού μας μπορεί και πρέπει να αποσυρθεί μέσω της μη εφαρμογής του στην πράξη.
Χρειάζεται αυτοοργάνωση μέσα από επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς. Χρειάζεται οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, η νέα γενιά, να συγκροτήσουν παντού αντιμνημονιακές επιτροπές αντίδρασης και πάλης. Χρειάζεται να συντονιστούμε με τους αγώνες των εργαζομένων των άλλων χωρών του Νότου (Πορτογαλία-Ισπανία-Ιταλία). Χρειάζεται να απαιτήσουμε την κατάργηση αυτού του Μνημονίου που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανέχεια και την εξαθλίωση. Χρειάζεται να διεκδικήσουμε τη δημοκρατική επανίδρυση της Ευρώπης στη βάση της οικονομίας των κοινωνικών αναγκών.
Η πατρίδα μας χρειάζεται, αντί για νέα Μνημόνια χρεοκοπίας, ένα μακροπρόθεσμο βιώσιμο σχέδιο πραγματικής εξόδου από την κρίση που επιγραμματικά θα μπορούσε να συνοψιστεί στα ακόλουθα τέσσερα Α:
- Αναδιαπραγμάτευση του χρέους σε Ευρωπαϊκό επίπεδο με τη διαγραφή μέρους του,
- Αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των εργαζομένων,
- Ανάπτυξη με σεβασμό στη φύση και τον άνθρωπο,
- Απασχόληση για όλους.
Ας είναι λοιπόν, η 15η Δεκέμβρη, ημέρα γενικής απεργίας, η αρχή για την προσωπική αφύπνιση, κινητοποίηση και ανάταση του καθενός μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου