Ημερομηνία δημοσίευσης: 14/11/2010 "ΑΥΓΗ"
Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, όπως το Βερολίνο, η Ζυρίχη, το Άμστερνταμ και πολλές άλλες, προσφέρουν στους κατοίκους τους καλής ποιότητας πόσιμο νερό μέσω του δικτύου ύδρευσης, χωρίς να το υποβαθμίζουν με χλώριο!
Αν λάβει κανείς υπʼ όψη του ότι οι πόλεις αυτές υδροδοτούνται από ποτάμια και λίμνες, με νερό αρκετά επιβαρυμένο με πληθώρα βακτηρίων, με πολλές οργανικές ουσίες, με υπολείμματα από διάφορα φάρμακα, αντιβιοτικά και ορμόνες, τότε γεννάται δικαιολογημένα το ερώτημα, πώς είναι κάτι τέτοιο εφικτό και γιατί στην Ελλάδα πρέπει να χλωριώνεται το νερό ύδρευσης ακόμα και στα μικρότερα χωριά, σε χωριά προνομιούχα, όπου το νερό ρέει άφθονο από τις πλαγιές;
Την απάντηση θα πρέπει να την αναζητήσουμε στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Τότε κατέστη δυνατή η παραγωγή μεγάλων ποσοτήτων ενώσεων χλωρίου, που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως πρόσθετα για την απολύμανση του νερού. Με τον τρόπο αυτό σώθηκαν αναμφίβολα πολλές ανθρώπινες ζωές, ενώ με τη δυνατότητα αντιμετώπισης της μόλυνσης του πόσιμου νερού με Σαλμονέλα μειώθηκαν τότε τα κρούσματα τυφικής σαλμονέλωσης σημαντικά. Τα αποτελέσματα αυτά οδήγησαν φυσικά στην άποψη ότι το πόσιμο νερό θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να χλωριώνεται, γεγονός που είχε σαν συνέπεια την υπογραφή του νόμου (ΥΜ/5673/57,ΦΕΚ 5/58 Β Υγ., διάταξη απολύμανσης του νερού ύδρευσης), που είναι βέβαια κατανοητό, αν λάβει κανείς υπόψη τις συνθήκες ζωής και τις γνώσεις εκείνης της εποχής.
Όμως, από την δεκαετία του 1960, άρχισαν να αλλάζουν πολλά.
Ο J. Rook απέδειξε για πρώτη φορά στην Ολλανδία, ότι κατά την χλωρίωση του νερού ύδρευσης δημιουργούνται τοξικές χλωριωμένες οργανικές ενώσεις όπως χλωροφόρμιο και βρωμοφόρμιο. Λίγο αργότερα επιστημονικές έρευνες έδειχναν ότι κατά την χλωρίωση νερού με υψηλή περιεκτικότητα σε χουμικές ενώσεις μπορεί να προκύψουν διάφορα καρκινογόνα παράγωγα. Στις ενώσεις αυτές αναφερόμαστε με τον όρο «παραπροϊόντα απολύμανσης» (Disinfection Byproducts – DBP).
Αποτελέσματα άλλων ερευνών έδειχναν ότι οι χουμικές ενώσεις στο νερό οξειδώνονται με την προσθήκη χλωρίου με αποτέλεσμα να μπορούν να μεταβολιστούν από βακτήρια. Στην επίδραση αυτή οφείλεται το γεγονός ότι κάποιες φορές, όταν ατονεί η δράση του χλωρίου, το χλωριωμένο νερό παρουσιάζει εντονότερη ανάπτυξη παθογόνων βακτηρίων, σε σύγκριση με το μη χλωριωμένο νερό. Το 1993, για παράδειγμα ,ξέσπασε μια επιδημία Κρυπτοσποριδίωσης στο Milwaukee των ΗΠΑ, κατά την οποία νόσησαν 403.000 από τους 1,6 εκ. κατοίκους της περιοχής, παρʼ ότι το νερό περιείχε, σύμφωνα με μετρήσεις, 1mg/ l χλωραμίνη (ως δείκτη περιεκτικότητας χλωρίου).
Οι έρευνες αυτές αποδεικνύουν ότι το χλώριο δεν εξασφαλίζει πάντα την υγιεινή του πόσιμου νερού, ενώ το επιβαρύνει επί πλέον με επικίνδυνα για την υγεία παραπροϊόντα της απολύμανσης.
Από τα δεδομένα αυτά γίνεται σαφές ότι το πόσιμο νερό θα πρέπει πρωτίστως να προστατεύεται από κάθε δυνατή μόλυνση, από την πηγή ως τη βρύση του καταναλωτή, και αν είναι αναγκαίο να γίνεται εξυγίανση με εφαρμοσμένες νέες φυσικές μεθόδους, γνωρίζοντας πλέον ότι το καθαρό πόσιμο νερό μπορεί να είναι ασφαλές και χωρίς την προσθήκη χλωρίου. Οι πόλεις που προαναφέρθηκαν υιοθέτησαν αυτή την στρατηγική, με αποτέλεσμα να μπορούν να διαθέτουν στους κατοίκους τους καθαρό πόσιμο νερό χωρίς την πρόσμιξη χλωρίου.
Στο Βερολίνο για παράδειγμα το πόσιμο νερό δεν χλωριώνεται από το 1976, η Ζυρίχη υδρεύεται από τη λίμνη Ζυρίχης, αφού το νερό της λίμνης μετατραπεί μετά από κατάλληλη επεξεργασία σε πόσιμο. Το Άμστερνταμ υδροδοτείται από τον ποταμό Ρήνο, που διασχίζει τη βόρεια Γερμανία όπου είναι εγκατεστημένες οι μεγαλύτερες βιομηχανίες της χώρας. Το νερό υφίσταται κατάλληλη επεξεργασία και φιλτράρεται με διέλευση από αμμοθίνες. Το αποτέλεσμα είναι νερό άριστης ποιότητας όσον αφορά την υγιεινή και επειδή το δίκτυο είναι ασφαλές δεν είναι αναγκαία η χλωρίωση.
Όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία, σχετικά με τις σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις του χλωρίου στον ανθρώπινο οργανισμό και όχι μόνο, αλλά και με τα παραδείγματα τόσων ευρωπαϊκών πόλεων, οι οποίες παρέχουν στους κατοίκους τους νερό χωρίς χλώριο, συνηγορούν ότι και στην Ελλάδα, αρχής γεννωμένης από τις μικρές κοινότητες, οι οποίες διαθέτουν δικές τους καθαρές πηγές, θα πρέπει, αντί να υποχρεώνονται από τον νόμο στην χλωρίωση του πόσιμου νερού, να λαμβάνεται ιδιαίτερη μέριμνα για την πρόληψη των μολύνσεων, ώστε το νερό να φτάνει στα σπίτια των καταναλωτών καθαρό χωρίς την προσθήκη χλωρίου.
Ρούσσος Κυραννός
Αν λάβει κανείς υπʼ όψη του ότι οι πόλεις αυτές υδροδοτούνται από ποτάμια και λίμνες, με νερό αρκετά επιβαρυμένο με πληθώρα βακτηρίων, με πολλές οργανικές ουσίες, με υπολείμματα από διάφορα φάρμακα, αντιβιοτικά και ορμόνες, τότε γεννάται δικαιολογημένα το ερώτημα, πώς είναι κάτι τέτοιο εφικτό και γιατί στην Ελλάδα πρέπει να χλωριώνεται το νερό ύδρευσης ακόμα και στα μικρότερα χωριά, σε χωριά προνομιούχα, όπου το νερό ρέει άφθονο από τις πλαγιές;
Την απάντηση θα πρέπει να την αναζητήσουμε στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Τότε κατέστη δυνατή η παραγωγή μεγάλων ποσοτήτων ενώσεων χλωρίου, που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως πρόσθετα για την απολύμανση του νερού. Με τον τρόπο αυτό σώθηκαν αναμφίβολα πολλές ανθρώπινες ζωές, ενώ με τη δυνατότητα αντιμετώπισης της μόλυνσης του πόσιμου νερού με Σαλμονέλα μειώθηκαν τότε τα κρούσματα τυφικής σαλμονέλωσης σημαντικά. Τα αποτελέσματα αυτά οδήγησαν φυσικά στην άποψη ότι το πόσιμο νερό θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να χλωριώνεται, γεγονός που είχε σαν συνέπεια την υπογραφή του νόμου (ΥΜ/5673/57,ΦΕΚ 5/58 Β Υγ., διάταξη απολύμανσης του νερού ύδρευσης), που είναι βέβαια κατανοητό, αν λάβει κανείς υπόψη τις συνθήκες ζωής και τις γνώσεις εκείνης της εποχής.
Όμως, από την δεκαετία του 1960, άρχισαν να αλλάζουν πολλά.
Ο J. Rook απέδειξε για πρώτη φορά στην Ολλανδία, ότι κατά την χλωρίωση του νερού ύδρευσης δημιουργούνται τοξικές χλωριωμένες οργανικές ενώσεις όπως χλωροφόρμιο και βρωμοφόρμιο. Λίγο αργότερα επιστημονικές έρευνες έδειχναν ότι κατά την χλωρίωση νερού με υψηλή περιεκτικότητα σε χουμικές ενώσεις μπορεί να προκύψουν διάφορα καρκινογόνα παράγωγα. Στις ενώσεις αυτές αναφερόμαστε με τον όρο «παραπροϊόντα απολύμανσης» (Disinfection Byproducts – DBP).
Αποτελέσματα άλλων ερευνών έδειχναν ότι οι χουμικές ενώσεις στο νερό οξειδώνονται με την προσθήκη χλωρίου με αποτέλεσμα να μπορούν να μεταβολιστούν από βακτήρια. Στην επίδραση αυτή οφείλεται το γεγονός ότι κάποιες φορές, όταν ατονεί η δράση του χλωρίου, το χλωριωμένο νερό παρουσιάζει εντονότερη ανάπτυξη παθογόνων βακτηρίων, σε σύγκριση με το μη χλωριωμένο νερό. Το 1993, για παράδειγμα ,ξέσπασε μια επιδημία Κρυπτοσποριδίωσης στο Milwaukee των ΗΠΑ, κατά την οποία νόσησαν 403.000 από τους 1,6 εκ. κατοίκους της περιοχής, παρʼ ότι το νερό περιείχε, σύμφωνα με μετρήσεις, 1mg/ l χλωραμίνη (ως δείκτη περιεκτικότητας χλωρίου).
Οι έρευνες αυτές αποδεικνύουν ότι το χλώριο δεν εξασφαλίζει πάντα την υγιεινή του πόσιμου νερού, ενώ το επιβαρύνει επί πλέον με επικίνδυνα για την υγεία παραπροϊόντα της απολύμανσης.
Από τα δεδομένα αυτά γίνεται σαφές ότι το πόσιμο νερό θα πρέπει πρωτίστως να προστατεύεται από κάθε δυνατή μόλυνση, από την πηγή ως τη βρύση του καταναλωτή, και αν είναι αναγκαίο να γίνεται εξυγίανση με εφαρμοσμένες νέες φυσικές μεθόδους, γνωρίζοντας πλέον ότι το καθαρό πόσιμο νερό μπορεί να είναι ασφαλές και χωρίς την προσθήκη χλωρίου. Οι πόλεις που προαναφέρθηκαν υιοθέτησαν αυτή την στρατηγική, με αποτέλεσμα να μπορούν να διαθέτουν στους κατοίκους τους καθαρό πόσιμο νερό χωρίς την πρόσμιξη χλωρίου.
Στο Βερολίνο για παράδειγμα το πόσιμο νερό δεν χλωριώνεται από το 1976, η Ζυρίχη υδρεύεται από τη λίμνη Ζυρίχης, αφού το νερό της λίμνης μετατραπεί μετά από κατάλληλη επεξεργασία σε πόσιμο. Το Άμστερνταμ υδροδοτείται από τον ποταμό Ρήνο, που διασχίζει τη βόρεια Γερμανία όπου είναι εγκατεστημένες οι μεγαλύτερες βιομηχανίες της χώρας. Το νερό υφίσταται κατάλληλη επεξεργασία και φιλτράρεται με διέλευση από αμμοθίνες. Το αποτέλεσμα είναι νερό άριστης ποιότητας όσον αφορά την υγιεινή και επειδή το δίκτυο είναι ασφαλές δεν είναι αναγκαία η χλωρίωση.
Όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία, σχετικά με τις σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις του χλωρίου στον ανθρώπινο οργανισμό και όχι μόνο, αλλά και με τα παραδείγματα τόσων ευρωπαϊκών πόλεων, οι οποίες παρέχουν στους κατοίκους τους νερό χωρίς χλώριο, συνηγορούν ότι και στην Ελλάδα, αρχής γεννωμένης από τις μικρές κοινότητες, οι οποίες διαθέτουν δικές τους καθαρές πηγές, θα πρέπει, αντί να υποχρεώνονται από τον νόμο στην χλωρίωση του πόσιμου νερού, να λαμβάνεται ιδιαίτερη μέριμνα για την πρόληψη των μολύνσεων, ώστε το νερό να φτάνει στα σπίτια των καταναλωτών καθαρό χωρίς την προσθήκη χλωρίου.
Ρούσσος Κυραννός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου